Telh au ras de l'ostau, pichòt tilhòl en flor,
Dormissent e balhant l'ombra de ton amor
A lei paisanetas qu'i trian lei rasims
Au grand solèu d'agost, quand la vèspa bronzís,
Tei branquetas crespadas, nolentas coma mèu,
Non se pòdon partir de lei de l'aubre bèu,
Lo rovre l'abraçant per tostemps lo sentir,
Mesclant dins lo fulham leis aucèus a venir.
Quand èran mortaus vièlhs, l'òme e la tendra femna
Balhèron i miserós çò que lor demorava :
Darrièr rodau de fuòc, darrièra bona auqueta.
Mas lei cocha-vestits se vestiguèron a l'auba
D'argent, d'aur e de lutz, qu'èran totei dos dieus :
Ermès lo Viatjaire e dau Cèu lo grand Zèus.
Filemon e Baucís, en aubres an tresmudats
Per empachar la Mòrt de lei desseparar.
Maria Cristina Bourgade
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire